Пабло Пикасо рекол: „Секое дете е уметник. Проблемот е како да останеме уметник кога ќе порасне.“
Децата се природно креативни. Едно од најголемите креативни средства за децата е нивното неискуство. Бидејќи децата имаат корист од тоа што не знаат што не е можно, тие прашуваат “Зошто да не?” Децата поставуваат прашања за нештата што за сите други станаа несомнени претпоставки.
Но, не само што нивната креативност е резултат на нивната наивност; начинот на кој децата мислат, исто така, може да работи да се поттикне и да се зачува нивната креативност. Науката сега ни покажува дека мозокот на детето изгледа физиолошки различно. Главната разлика може да се забележи во префронталниот кортекс, каде што нервните патишта во мозокот на детето се многу повеќе поврзани од мозокот кај возрасните. Ова ги прави нивните млади мозоци пофлексибилни, иако помалку ефикасни.
Возрасните со текот на времето ги зајакнуваат и зајакнуваат одредени нервни патишта со цел да се фокусираат на комплексните задачи и да ги ослабат оние што не се користат. Но, одржувањето на отворените нервни патишта е она што експертите веруваат дека е клучот за отклучување и зачувување на овие креативни способности.
Всушност, некои студии покажуваат дека високиот IQ е во корелација со префронталниот кортекс кој побавно созрева. Доколку го чувате вашиот ум отворен, а префронталниот кортекс “незрел” подолго, може да биде дел од она што не прави попаметни.
Како да го одржиме префронталниот кортекс поагилен и отворен? Со други зборови, како да ја зачуваме креативноста кај нашите деца? Преку игра. Многу и многу неструктурирани игри, вели науката.
Дека играта ја поттикнува креативноста не е нова идеја. Но науката зад неа е. Неодамнешните студии покажуваат дека животните со поголеми и поразвиени мозоци се поврзани со подолг детски период. Понатамошното истражување направено за стаорци ни покажува дека оние кои слободно играле имале многу поразличен модел на неврони во префронталниот кортекс од оние стаорци на кои им било дозволено да играат.
Преку игра, децата учат да се забавуваат едни со други и себе. Нивните умови талкаат. Тие мечтаат и создаваат идеи слични на фантазии. Тоа е кога тие играат улога и се преправаат дека вие сте принцеза во неволја, и тие се самовилата која се претвори во пајакот и го најде нејзиниот излез од високата темна кула.
Зошто децата се природно креативни и како да се зачува креативноста во денешниот свет
„Креативноста само ги поврзува работите. Кога ќе побарате од креативните луѓе како да направат нешто, тие се чувствуваат малку виновни затоа што навистина не го сториле тоа, туку само виделе нешто. Изгледало очигледно за нив по некое време. Тоа е затоа што успеале да ги поврзат искуствата што ги имале и да синтетизираат нови работи. И причината што тие успеаа да го направат тоа беше дека имале повеќе искуства или размислувале повеќе за нивните искуства од другите луѓе.“
Играњето не е пасивен чин. Ниедно дете не оди добро. Кога децата играат, мислат, поврзуваат и создаваат. Со учење во училиште дека пајакот го врти веб-мрежата, децата размислуваат за тие искуства, ги инкорпорираат во нивната игра, а потоа создаваат нови врски. Игра, според ова гледиште, е исто толку важно како и образованието. Играта е едукација.
Преку игра, децата исто така учат за тимска работа. Тие учат да се прилагодат и да се дружат со другите. Играта всушност го менува мозокот за да стане попро-социјална. Да не зборуваме дека децата треба да го практикуваат своето тело, како и нивните умови, особено важна корист кога стапката на дебелина во детството се балансира со непредвидени стапки. Играта е толку важна и фундаментална не само за креативноста на детето, туку и за нивната благосостојба што ОН ги признава како основно човеково право, таму со засолниште и образование. Децата треба да играат.
Brainobrain Europe
