Отец Филип сподели на неговиот фејсбук профил едно искуство кое нема да ве остави рамнодушни. Оваа случка ќе не натера да размислиме како можеме и ние да помогнеме некому и колку тоа може да промени нечиј ден, или можеби и живот.
„Добивам контакт од семејство за помош тука во Велес, спремам пакетот храна од црква и одам. Ѕвонам на телефон на жената, па некако успеваме да се најдеме по велешкиве сокаци, кола не оди до кај нив, па може да замислите. Гледам стара и трошна куќа, што не е ни нивна, под кирија живеат таму.
Само што го оставам пакетот пред портата, ја подавам раката за да се поздравам со жената, таа ми ја зема раката, почнува да ја бакнува и да плаче… Мене ми падна незгодно и тешко, па „се извлекувам“ некако и ѝ велам: „Не е ништо ова, нема потреба, фала му на Господа, ама стварно не е ништо…“
Ми вика она: „Не оче, не Филипче, не знаеш ти што е ова. Ние живееме тука, ене го горе сопругот лежи болен и скоро неподвижен, а детето во другата соба во ладното учи, на факултет е сега и многу учи за испитиве, скоро 10ка има просек, сега ми вика „Мамо ми се јаде, има ли нешто за јадење?“, а јас се симнав доле да плачам оти немам ништо да ѝ дадам, скроз ништо немаме… и тогаш ти ми се јавуваш, и ни го носиш пакетов. Господ те прати, ова е чудо…“ продолжува она со солзи. Се прегрнавме, се поздравивме, си заминав и јас со солзи.
Еве, еве зошто многупати велам дека ова не е просто „хуманитарна работа“, па и се ежам кога некои мои браќа и колеги ќе земат да попуваат дека Црквата не била хуманитарна организација, не требало вака, не требало така, ние сме биле тука за „духовните“ потреби… Не, ова не е хуманитарна работа, ова е Божја работа, зашто немам простор да ги опишам сите вакви чудесни моменти и случки кога тој пакет храна бил одговор на солзите и молитвите на луѓето, и тој пакет вродил благодарност која се издигнала кон Бога како благопријатен мирис, поскапоцен од сите наши ради-реда изрецитирани молитви… Подуховно нешто од благодарноста само на оној свет, па кој разбере, разбере…
Господи, прости ни на нас ситите што не им веруваме на гладните, а честопати и не ти дозволуваме да ни го омекнеш срцето, та да го видиме Христос во нашиот ближен во потреба. Господи помилуј.“
