Ова е една маалска вистинска приказна, не само љубовна туку и општествена и семејна и допира многу слоеви во живеењето на едни стари скопјани.
Боки Бургија раскажува приказна која вреди да ја прочитате.
Некаде над Матка, светна. Опцув на глас. Сега ли најде. Чим доаѓа од таму, ќе истури. Кај и да е, ама брзо ќе дојде до Скопје. Задоцнето се слушнаа пригушени татнежи од небото. И ќе грми. Тибам среќата. Баш сега кога ја имав резервирано најубавата маса во “Опатија“, во најубавата летна бавча во Скопје. Таа, јас, вино, тивка музика, танго, свеж вечерен скопски воздух, шумолењето на лисјата од старите јавори, врбите покрај реката, мирисот на Вардар и бурмата. Специјална нарачка кај Коља кујунџијата, и, Снежана, сакаш ли да бидеш моја сопруга? Два месеци тонев во занес како и кога да го направам овој чекор, да ја организирам оваа вечер, и ете ти сега, малер. И келнерите ги потплатив, и музиката. Сè беше договорено. Само со Горниот немав договор. Доаѓа дожд. Барем да дојде порано, да помине, и да престане пред да појдам на закажаниот состанок. Ако врне, не верувам дека ќе излезе од дома. Ако запљушти како што знае, нема да ја пуштат. Лош е оној Илко, и строг после се’ што му има приредено единицата. А и онака безброј муабети се ширеа за нас. Пак светна. Како некој со игла да ме бодеше при секое светкање. Подрипнував и пцуев. Можеби овој пат само се заканува? Дајбоже. Во дворот седеа стариот и дедо ми. Гарант за мене бамбореа. Од сабајле ја приметуваа мојата збунетост. Ниту сакав да ја кријам. Мајка ми постојано му нафрлуваше на стариот дека т’нко сум појадувал, дека ручекот ниту сум го помирисал, а се наближува вечера. Остај го нека цркне, мамицу му ибам, не е дете. Не умира тој од глад, не му ја мисли невесто. Куј знае каква гозба ќе прај вечер со оние негоите шверцери. А у септембар триесе ќе пуни. Бар на жена да му текне. Сите стројници ги избрка од куќава, мамљаз зајден, у цел град ме избрука. Ако у моја куќа не зачукаат тупани оваа есен, ја ќе ти умрам од мука, не тој, е така да знаеш…
Откако се вратив од војска, лани ова време, на секој муабет на старата ова и го збореше. Напролет, малку фалеше за гуша да се фатиме по што морав да му викнам – Или таа или никоја друга. Му реков со стегнати заби и ја треснав дрвената порта од дворот. Ѕидовите се затресоа кога рикна од внатре – Си се заакал у онаја Снежана на Илкови ко да нема други у градов, мамицу ти ибам? Од таа куќа на оваја порта никој не може квака да допре, а камо ли жив чоек у куќа да ми влезе. Ем распуштеница у мој двор? Само преку мене мртов, е така да знаеш… Од тогаш, не му обранував внимание. Ни тој мене. Од далеку ми зборуваше, затоа што ми беше лут, многу лут. И овој ден, кошулата и панталоните ги пеглав во собата на сестра ми, сам. Цел ден. Ивици жилет. Сто пати се облеков, се соблеков. Што ако се криев, кога сите знаеја. Или мислев дека знаат. Вежбав пред огледало, се подместував. И пак. И пак. Излегов накусо, се потпрев на оградата од чардакот, погледнав во небото и мртов ладен, ко да ми е сеедно, искоментирав да ме чујат овие долу- Ова изгледа ќе врне? Не верувам, само грми, ќе не’ одмине овој пут, рече стариот, а дедо ми праша од кај доаѓа. Од Матка. Штом доаѓа од таму ќе истури синко, ќе истури. Ај да се прибираме полека, еве почна и посилно да дува. Бати вампирот, ме закопа. Тој беше главниот метеоролог у куќава. Стариот сакаше да ме охрабри, или барем така ми се стори, ама дедо ми ја кажа вистината. Да тибам тоа вампирот издртавен, да тибам. Па речи барем и ти дека овој пат ќе не’ одмине. Бар сега можеше да кажеш дека нема да врне, па макар и заврнало попосле. Што се прајш ко да не знаеш за што се спремам? Пак светна. Овој пат грмотевиците беа погласни. Застанав пред прозорецот од спалната и гледав во небото. Темните облаци се’ побрзо се спуштаа надолу низ падините на Водно, и морничаво, како црна лавина се доближуваа кон Скопје, како најстрога војска испратена лично од ѓаволот која во спокоен кас, полека но сигурно, со молњи и грмотевици се доближува кон градот токму сега, токму денес, токму вечерва, кога решив да ја запросам. И ќе го нападне со дожд и грмотевици мојот град. Гадно е Скопје кога е тмурно, многу е гадно. Сега ли најде, мамицу му. Ма што сака нека биде, ќе излезам и ќе бидам на договореното место на време, па ако треба и нека истури, ако треба и нека накиснам целиот, море ако треба и гром нека ме утепа, ама ќе излезам…
