Петнаесетгодишно момче било фатено како краде од продавница во Америка. Во обид да избега од обезбедувањето, момчето скршило и полица за намирници. Откако судијата го слушна случајот, го праша момчето: „Дали навистина украде нешто? „Дали сте украле од амбалажите од лебот и сирењето? Момчето одговори со спуштена глава, гледајќи во горниот дел од чевелот,
– „Да“.
Судија:
„Зошто украдовте?“
Момче: „Имав потреба“.
Судија: “Не можете ли да го купите и да не го украдете?”
Момче: „Немав пари да ги купам“.
Судија: „Можеше да побараш пари од семејството“.
Син: „Јас имам само мајка дома. Мајка ми е болна и без работа. ” Украдов леб и сирење“.
Судија: „Зар не правиш ништо, немаш работа?“
Момче: „Работев во перална за коли. „Зедов слободен ден да и помогнам на мајка ми и затоа ме отпуштија.
Судија: „Зарем не побаравте помош?“
Момче: „Кога излегов од дома, отидов на најмалку педесет адреси и барав работа, но без успех. На крајот, решив да го направам овој чекор “.
Судија:
„Зошто украдовте?“
Момче: „Имав потреба“.
Судија: “Не можете ли да го купите и да не го украдете?”
Момче: „Немав пари да ги купам“.
Судија: „Можеше да побараш пари од семејството“.
Син: „Јас имам само мајка дома. Мајка ми е болна и без работа. ” Украдов леб и сирење“.
Судија: „Зар не правиш ништо, немаш работа?“
Момче: „Работев во перална за коли. „Зедов слободен ден да и помогнам на мајка ми и затоа ме отпуштија.
Судија: „Зарем не побаравте помош?“
Момче: „Кога излегов од дома, отидов на најмалку педесет адреси и барав работа, но без успех. На крајот, решив да го направам овој чекор “.
По разговорот со момчето, судијата ја објави својата пресуда, велејќи: „Кражбата, особено кражбата на леб, е многу срамно кривично дело. И сите ние овде сме одговорни за ова кривично дело. Сите присутни во оваа судница денес, а и јас сум меѓу нив, се одговорни за ова дело. Значи, сите присутни ќе бидат казнети со по 10 долари. „Никој не може да ја напушти судницата се додека не депонира 10 долари овде.
Судијата потоа извади 10 долари од својот џеб, зеде пенкало и почна да пишува – плус и изреков парична казна за продавница, кој го предаде гладното момче на полицијата во износ од 1.000 долари. Ако казната не се плати во рок од два часа, истата продавница ќе биде затворена. Судот ќе му се извини на ова момче откако ќе бидат предадени сите овие собрани пари. Откако ја слушнаа одлуката, присутните не можеа да ги сокријат солзите. Момчето остана без зборови гледајќи го судијата. Судијата ја напушти судницата криејќи ги солзите.
Запрашајте се, дали нашите општества, нашите административни системи, нашите судови се подготвени да донесат ваква пресуда?
„Ако некое лице биде фатено како краде леб, сите луѓе од тој народ, општеството и државата треба да се срамат“.
