Не сме уморни од животот, уморни сме од разочарувања, повреди и предавства на другите, уморни сме од нехумано однесување со кое луѓето се навикнати да се справуваат.
Уморни сме од самосожалување во кое се гледаме само како жртви на околности и други луѓе без никаква можност сами да смениме нешто. Уморни сме од постојаните стравови дека ќе паднеме, изгубиме, бидеме изманипулирани, напуштени, и на крајот ќе видиме дека сме само заглавени во некој ќорсокак без можност да видиме подобро утре.
Не сме уморни од животот, уморни сме да се враќаме назад, постојано да гледаме во минатото, да бараме златни времиња во него и да се сеќаваме на подобри денови што повеќе нема да се случат. Уморни сме од чувството дека секогаш ни недостасува нешто за да бидеме целосни, среќни и силни. Уморни сме од зборовите што ги изговоривме и сфаќаме дека тие не ни донесуваат ништо добро, уморни сме од очекувањето дека утре животот ќе биде подобар и сè ќе продолжи во истиот тек.
Не сме уморни од животот, уморни сме да им докажуваме на другите дека сме во право, да ги докажуваме нашите идеи, соништа, религиозни убедувања. Уморни сме од чувство на инфериорност, недостаток на верност кон себеси, невтентичност во која вознемиреност, грижа и други чувства што нè натераа да потонеме и да се прашуваме дали ќе живееме и дали вреди да се живее. Уморни сме од постојано повторување на истите грешки и дека ќе ги направиме повторно.
Не сме уморни од животот, ние сме желни за живот, ние сме желни за тие убави чувства, желни за внимание, нежност, убави зборови, желни некој да каже дека нè сака и да ни ја врати вербата во љубовта. Но живеевме премногу во сенка, во таа мрачна страна за која мислевме дека тоа е само живот и дека нема друга опција. Ние сакаме да се потпреме на нечие рамо, да слушаме нечиј глас и да чуеме нечиј ритам на срцето, тоа е единственото нешто за кое вреди да се живее. Ние го сакаме тоа, не сме уморни од тоа!
