Осаменоста е патот по кој судбината сака да го донесе човекот кон себе, рекол Херман Хесе.
Потребата за тоа станува една од најдлабоките и најголемите човечки потреби. Пред сè, потребна ни е осаменост за да ги запознаеме раните, да се оддалечиме од нив и да ги погледнеме со други очи. Потребна ни е самотија за да ги составиме сите одделни делови од нас во една нова целина, затоа што ако вредеше старата, немаше да се распадне толку брзо. Потребна ни е осаменост за да им дозволиме на оние што ги пуштивме во нашите животи да се приближат малку поблиску до нашето срце, затоа што некое место на периферијата не е прифатено од никој подолго време. Потребна ни е самотија за да разбереме дека нашата обичност не мора да ги загрозува другите и да си дозволиме да бидеме тоа што сме. Потребна ни е самотија за да ги сумираме отчукувањата на срцето и да препознаеме која е личноста на која срцето ни чука најмногу. Потребна ни е осаменост за да си поставиме прашања на кои не сакаме да го чуеме одговорот и да чекаме со доволно трпеливост за она што ќе ни го каже нашето срце.
Потребна ни е осаменост за да разбереме кој инаку е присутен во нашите животи, кој е таму само повремено, а кој само минува. Потребна ни е самотија за да разбереме дека среќата не е секогаш чувство, туку, пред сè, одлука да не дозволиме ништо да го уништи нашиот внатрешен мир. Ни треба самотија за да ја храниме нашата душа, која остана празна во односите со чести компромиси и исполнување на туѓите очекувања. Потребна ни е самотија за да си дозволиме повторно да сонуваме соништа и да видиме дали тие огнови што ги палевме одамна горат во нашите срца. Ни треба самотија за да излеземе од маѓепсаниот круг и да почнеме да сакаме и да живееме од нула. Само кога ќе се одлучиме за тоа, сфаќаме колку долго правиме работи што нè прават несреќни и ги занемаруваме оние што нè прават среќни, повеќе нема да дозволиме да ја повторуваме истата грешка.
