Ви ја пренесуваме приказната за поранешниот будистички монах Dhamma Tāpasā, која го советува читателот како да постигне просветлување.
Старецот започнува долго и напорно искачување до врвот на планината. Патот е тежок, многумина не го следат патот што тој го избра. Калливо е и на места лизгаво под нозете со многу нерамни карпи и трнливи грмушки. Силен дожд паѓа и облаци се спуштија насекаде околу него, па неговото патување изгледа уште потешко. Неговото размислување е брзо и постојано се жали, што му предизвикува многу страдања.
Како што полека се качува, мрмори под здив на секој чекор од патот. Неговите зборови се груби и сурови кон себе, но тој продолжува понатаму. Дождот не стивнува, а колку повисоко се крева, толку облаците стануваат погусти. Умот постојано му вели да се откаже, често чувствува дека патувањето е залудно, верува дека патувањето не вреди. Но, тој продолжува и покрај тоа што постојано се жали.
Како што напредува, неговите мисли почнуваат да се забавуваат, а неговите груби зборови упатени кон него се намалуваат. Ги гледа облаците околу него како полека се разделуваат. Дождот стивнува. Конечно се пробива низ облаците и го дочекува прекрасно сино небо, сонцето го осветлува со прекрасни топли зраци. Насмевката го краси неговото лице, а негативните мисли целосно ги нема. Тој може да го види врвот во далечината и облаците далеку подолу. Неговиот ум е мирен и чист како синото небо околу него. Исполнет е со радост и мир. Единственото нешто што го повторува е: „Уште неколку чекори до врвот, само уште неколку чекори до крајот“.
Лекцијата од приказната ја опишува нејзиниот автор Дама Тапаса:
Нашите мисли се тие што ни предизвикуваат стрес, вознемиреност, понекогаш чисто страдање. Гледањето на овие мисли и внатрешниот дијалог како само пропуштање на облаците во временскиот систем што самите го создадовме може да ни помогне да се опуштиме и да престанеме да им придаваме важност.
Нашите чувства произлегуваат од нашите мисли. Размислувањето и внатрешниот дијалог ги предизвикуваат нашите чувства, а чувствата го диктираат нашето однесување. Мислите доаѓаат и си одат, исто како облаците на небото, ниту ги прицврстуваат ниту ги задржуваат додека дуваат низ нашиот свесен ум.
Ние луѓето сме како мали фабрики кои произведуваат една мисла по друга. Секогаш нашата приврзаност кон овие мисли е она што не тера да страдаме. Само оставете ги мислите да поминат, како облаци на небото, не обидувајте се да ги контролирате или да се приврзувате кон нив.
