Во една соба гореле 4 свеќи, таму било доволно тивко за да се слушне нивниот разговор:
Првата свеќа рекла: Јас сум МИР – луѓето не успеваат да ме приметат затоа ќе се изгасам. Веднаш се изгасила.
Втората свеќа рекла: Јас сум ВЕРA – многу од луѓето сметаат дека не сум им неопходна затоа нема смисла да горам. Дувнал тивок ветер и таа се изгасила.
Третата свеќа рекла: Јас сум ЉУБОВ – немам повеќе сила, луѓето ме ставаат на страна и не ги љубат своите блиски и во истиот момент се изгасила.
Малку после тоа во собата влегло едно мало дете кое рекло: “Што е ова нели требаше да горите до крај” и почнало да плаче.
Тогаш четвртата свеќа прозборела: Не се плаши, додека јас горам имам сила да ги запалам и другите свеќи. Јас сум НАДЕЖТА.
Со солзи во очите детето ја земало НАДЕЖТА и ги запалило останатите свеќи.
Пламенот на надежта секогаш треба да гори во нашите срца, за да може секој од нас да ја зачува верата, љубовта и мирот во срцата.
