Ги испраќам и јас како типична озборувачка, и повторно го гледам момчето со синиот костум како оди пеш по улицата надолу. Го прашувам мојот сосед, далеку ли паркирал човекот кој го вози, при што слушам одговор кој ме вџаши, ме стаписа. „Ами не, тој е пеш, оди кон метрото.“ Викам…МОЛАМ?!?
Од таму гассс накај нас, го оставам своето куче, ги грабнувам клучевите од колата и со 300…да го стигнам. Го најдов, токму сакаше да ја пресече улицата, почнав да свирам, ја отварам вратата и му викам: „Влегувај, денеска си со мене. Каде се наоѓа хотелот?“ Момчето влегува притеснето – Ами, хотелот е после Хемус, по бул. Черни Врх…Викам, добро. Јас возам, Вие ќе ми давате насоки.
Тргнавме и прашувам: „Зошто не прашавте дали некој може да Ве земе со нив?“ „Ами, ги прашав, сите ми откажаа. Во едната кола биле само девојчиња, во другата класната, а другите ми кажаа – Бегај од тука бе, губи се.“
Ејјј, викам, да нема место, а таа лимузина???А другите џипови, како па едно место не се најде??? Како може да се толку злобни и егоистични???
И тој вика, ами не можеме да ги судиме, такви се какви што се, и се насмевна. За момент се замислив, како ли го испратиле горките родители, тивко, кротко со метрото…без вообичаениот свиреж со коли, балони, броење…та тој дури ни чадор немаше. Добро што престана да врне. Само затоа што момчето не се држеше како другите, простачки, грубо и невоспитано и затоа што беше повлечен и срамежлив, никој не го покани во колите кои ги беа зеле – под наем – ти текнува…големите фраери. Та ме фати јад за денешната младина, како само го одбегнуваа…и што ако е посиромашен? Јас пак му бев дамата на балот (матурската вечер) и си го однесов до хотелот!
Цело време ми благодареше…милиот. Се почувствував среќна, па макар и со тоа малку што му бев помогнала. Тие со кои толку години учел заедно ,се направија дека не го познаваат, а јас којашто дури не го ни познавав, се радувам што се запознав со толку чиста душа, со толку воспитано момче.
Колку се заслепени луѓето…
Ги спасивте од дождот – вашата скапа облека, фризури, шминка и обувки, но го оставивте момчето да оди пеш кон метрото, врнејќи го дожд, одејќи со наведната глава во еден од божем неговите најсреќни дни, неговата матурска вечер.
Те поздравувам Кристијане, што не ја симна насмевката од своето лице…ниту еднаш. Честито завршување и ти посакувам успех!
1 2
