Во нашите животи има луѓе кои остануваат за миг, а некои со години. Сите оставаат некаков белег на нас и не учат некаква лекција.
Па така, покрај нивната учителска професија, овие луѓе имале и учители кои значително им влијаеле во животот, а тоа сега го раскажуваат.
Емотивен исповед на овие луѓе кои раскажуваат за луѓето кој влијаеле на нив, раскажувајќи ја секој својата приказна, но сите се со една желба, да им кажат на тие луѓе благодарам.
За среќа имаат можност да го сторат тоа, па додека тие ги раскажуваат своите животни приказни и благодарноста која ја имаат спрема својот учител, за моментот да поемотивен, тие тоа го слушаат и ги изненадуваат своите ученици.
Наставниците раскажуваат како не гледаат секогаш колкаво влијание имаат на децата, а ги слушаме и зборовите „не знаеш колку ми беше потребно да го слушнам ова“. Можеме да заклучиме дека една од најзначајните работи е да бидеш професор, да ги обликуваш младите и да влијаеш на тоа тие да станат добри луѓе, а нема поголема награда од тоа да видиш дека вредел трудот кој си го вложил.
