Кога Карл Јунг разговарал со еден индијански поглавар, тој му го рекол следното: „Види како белците не личат на луѓе. Нивните усни се тенки, носевите шилести, лицата им се избраздени и изобличени, нивните очи укочени, секогаш нешто бараат..“
„Што бараат?“
„Белците секогаш нешто сакаат, тие се вознемирени и неспокојни.
Ние не знаеме што сакаат, ние мислиме дека тие се луди.“
„Зошто мислите дека белците се луди?“ – прашал Јунг.
„Тие велат дека мислат со своите глави.“ – одговорил поглаварот.
„Па нормално, со што да мислат?“ – прашал Јунг.
„Ние мислиме со ова..“ – одговорил поглаварот и покажал кон своето срце.
