Секое утро го имам истиот ритуал. Малку позитивни мисли и верба во себе, и одеднаш ги насочувам работите во подобра насока. Иако знам дека не е се супер, затоа што не ги затворам очите. И знам дека има рани кои сè уште болат, лузни кои не се видливи и ги има со години, зборови од кои сè уште ми трепери срцето. Но, што ако ги погледнам повторно? И размислувам за нив? Каде ќе ме однесе тоа? Можеби само уште еден ќорсокак од кој нема излез.
Секое утро го барам своето место на овој свет. Затоа што никогаш не сум бил на „ти“ со него. Неколку добри луѓе и неколку убави зборови можат да направат чуда. И новиот ден не започнува со изгрејсонце, туку кога ќе ги напуштам моите стари очекувања. Време е да си заминеш од „вчера“ и да си кажеш еднаш засекогаш: „Немам доволно време да гледнам наназад во животот, затоа што не се движат во таа насока!“
