Нека животот ми прости за сите мои сомнежи и стравови. Имаше толку многу што сонував, можев и сакав, но не стоив. Затоа што секогаш се прашувам како некој ќе погледне на тоа, што некој ќе каже. Се сомневам дека нешто оди наопаку иако не е така. Но патот е отворен и има толку многу убави нешта кои животот ги става пред тебе секој ден што треба да ги живееш а не само да ги преживееш. Но, секогаш има некој грч што ги убива можностите. Глас кој ќе рече: Нема да оди добро. Не можеш. Незнаеш. И треба да научиш да го игнорираш тој глас.
Нека животот ми прости за сите мои сомнежи и стравови. Се уморив од тој внатрешен глас. А кој знае што беше и кој го пушти таму? Човек станува уморен кога живее половичен живот. Не од животот, се уморува од компромиси што не му требаат и луѓе кои му подметнуваат нога. И тој знае дека времето е кратко. И тој сфаќа дека овој момент е се што има. Непроценлив и незаменлив. И сè што е потребно е да го живеете тој момент најдобро што можете. Со полни бели дробови, со многу вера.
