„Сите завршуваме исто.
Како пеперутки со скршени крилја под нечии пазуви,
вечно заглавени во нечија пролет без крај.
И како да бидеме сигурни во сопственото име,
кога до крајот паметиме само едно..
Не она кое го слушаме од раѓање,
ами она кое го изговараме до смрт.“
Следете за повеќе: https://www.facebook.com/kuklaodpamukblog/
