Имам ист ритуал секое утро. Малку позитивна мисла и верба во себе. И одеднаш ги насочувам работите во подобра насока. Иако знам дека не е се супер. Затоа што не ги затворам очите и знам дека има рани што сеуште болат. Лузни кои не се видливи и ги има со години. Зборови што сеуште го тресат моето срце. Но, што ако ги погледнам повторно? Што ако размислувам за нив, каде ќе ме одведе тоа? Можеби само уште еден ќорсокак од кој нема излез.
Секое утро го барам своето место на овој свет. Затоа што никогаш не сум бил на „ти“ со него. Неколку добри луѓе и неколку убави зборови можат да направат чуда. И новиот ден не започнува со изгрејсонце, туку кога ги напуштам моите стари очекувања. И сакам да го правам тоа многу тешко, но ми оди лошо. Затоа што се врзав за нив. И јас бев приврзан за многу други работи. Во секој случај – време е да заминам од вчера. Немам време веќе да го гледам животот наназад.
