Има нешто во тоа кога секое утро почнувате одново. Сфаќате дека многу сте претрпеле држејќи се за нешто што не е ваше и што никогаш нема да биде. И тогаш се отпуштате и сфаќате дека животот ви дава некои одговори само кога ќе поминете низ некоја болка. Не би го сакале тоа, но тоа е така и не оди поинаку. И тогаш гледате дека зад вас има голема колона од оние кои уживаат во вашите порази, но ги оставате луѓето да се радуваат ако тоа нешто им значи. И оди напред на подобро.
Доаѓа момент во животот кога сфаќаш дека животот продолжува по тебе. И се откажуваш од сите залудни битки за кои мислеше дека нешто ќе ти донесат. И го успоруваш животот. Ги смирувате вашите амбиции. Ги затворате очите и го впивате низ секоја пора. И одеднаш има спомени што те расплачат. Не затоа што беа лоши. Само затоа што беа добри, а знаеш дека нема да се повторат. И гледаш наоколу и се ти е јасно. Во секоја убавина гледате еден преглед на болка. Претпоставувам дека сето тоа оди на тој начин во животот.
