Според една приказна, еден постар човек кој одел покрај реката се сопнал и паднал во неа. Реката била брза и човекот не можел да излезе од неа со своите напори. Сведоците на крајбрежјето стравуваа за неговиот живот. Реката била брза, а неколку стотици метри понатаму имало водопад… Тие се обидувале да додадат нешто на страната за да го фатат, го довикуваа и се молеа, но тој исчезнал.
И тогаш по некое чудо тој излегол од реката откако фатила помирна струја, откако поминал низ неа. Луѓето се собрале околу него, среќни и зачудени што тој останал жив и неповреден. Кога дошол кај нив, тој им раскажал за своето искуство:
„Не се обидував да го прилагодам протокот на вода кон себе, туку се прилагодував на водата. Ја оставив да ме носи и да ме обликува. Се препуштив на вителот. И еве ме, преживеав.“
Реката е метафора за живот. Кога чувствуваме дека нашата сила не е доволна, треба да ги исфрлиме очекувањата и да се препуштиме на протокот на живот. Бидете мудри, не отежнувајте и не и се спротивставувајте на вашата ситуација. Понекогаш треба да се ослободите од очекувањата и да се препуштите. Дозволете му на животот да ги обликува моментите кога ќе се појават.
Тоа не значи дека не треба да имаме цели и планови. Она што ни отежнува е да се поврземе со можниот исход на овие планови. Наша работа е да дадеме се од себе и да го прифатиме секој исход. Се се случува со причина. Да ги оставиме очекувањата и да не се држиме за резултатот ќе не поштеди разочарувања и болка.
