Така седам у соба ,
полн со тага во мое срце.
Лечам рани кои се невозможи да се лечат.
Неа ја нема.
Гледам низ прозорец само бледи лица проаѓаат по тие кошиња.
Каде ви е љубовта?
А каде ли ми е мене.
Во што се разликувам јас од останатите.
Ме гризе совеста. Ме пече искреноста. Ме боли срцето.
Колку време му треба на човека за да признае дека е вљубен?
Колку време му треба на човека за да ја признае лагата?
Колку време му треба на човека за да заборави на се ?
Колку време ли ?
Вечност ?!?
И онака седам до прозорец и ги бројам деновите кога ќе помине таа.
Ми недостасува ете понекогаш.
Понекогаш помислувам да и се јавам само онака да и го слушнам гласот. Но се премислувам, си викам не и сум потребен јас.
За што, за само да ми ги излече раните ли од душава ?!?
Но ете има денови кога постојано ми недостасува.
Сакам да е до мене , ме насмевнува.
Убава е . Прекрасна.
Но понекогаш и размислувам што ќе ми е кога сеуште не научив како се љуби жена.
Колку ли само да ја повредам ?
Потајно се прашувам дали еден ден искрено ќе љубам .
Можеби ќе боли
Претерано да боли .
Да те кине од внатре.
Да ти се крши душата на илјада парчиња.
А понекогаш пак размислувам и си викам , можеби е најубавата работа на цел свет љубовта.
Нема да боли доколку искрено ја даруваш.
Нема да боли доколку знаеш да ја цениш.
Нема да боли доколку ја поседуваш.
ете не знам .
Но ќе научам, и ќе љубам како никој друг. Ете како што ја љубам неа.
Љубов која е невозможна да е до тебе.
Како што љубовта е тешка, така и таа.
Не доаѓа. И не доаѓа.
И ете седам во собата , преполна со тага. Чекам нови денови на надеж, нови денови на љубов, ново сонце па макар и дожд.
Чекам права љубов.
Ја чекам неа.
Да дојде под прозорецот .
Да ми се насмевне и да рече – Те сакам !
Сега и засекогаш.
