На крајот секој го покажува своето вистинско лице, се уморува кога ќе го добие потребното и кога ќе сфати дека улогата што ја играл не вреди. Животот е таков – секој на крајот го покажува своето вистинско лице, а потоа сфаќате кои се актерите и кои се вистинските луѓе.
Секој на крајот го покажува своето вистинско лице затоа што човекот се заморува од сите работи во неговиот живот, тој се заморува да чекори кон своите цели.
И најмногу се уморува да ја држи маската на лицето и има толку силна потреба да ја соблече за да може лицето и душата да дишат.
На крајот, секој го покажува своето вистинско лице, и честопати тоа е во време кога не очекувате.
Бидејќи на човекот му се смачува од паѓање и докажување дека е совршен, му здосадува да поставува позитивен став во тешки моменти, се уморува од грижи што не му донеле ништо.
На крајот секој го покажува своето вистинско лице и често е многу порано отколку што очекувате.
Бидејќи на човекот му здосадува да зборува за другите, му здосадува да го држи носот во туѓите работи, му здосадува да не биде она што го очекувале и му било доста од сè.
И повеќе од сè, човекот се заморува од себе, од секогаш истите дијалози со себе, од секогаш истите очекувања и разочарувања, од секогаш истите бегања од себе и другите, и нема каде, и никој.
На крајот, секој го покажува своето вистинско лице, лице кое беше полно со козметика и шминка.
Секој се заморува кога ќе заврши претставата и нема потреба повеќе да докажува или да покажува ништо на никого.
Тие се уморни кога ќе го добијат потребното и кога ќе сфатат дека улогата што ја играле не вреди.
Но, што може да се направи, едната претстава завршува, а другата игра започнува, и друга улога што овојпат треба да се игра поумно.
Животот е таков – секој на крајот го покажува своето вистинско лице, а потоа сфаќате кои се актерите и кои се вистинските луѓе.
