„Не барам од тебе да ме бакнеш, ниту да ми се извинуваш кога ќе помислам дека си погрешил.
Нема ни да те замолам да ме прегрнеш кога ми е тоа најпотребно.
Не барам да ми кажеш колку сум убава, макар и да е лага, ниту да ми напишеш нешто убаво.
Нема ни да те замолам да ми се јавиш да ми кажеш како ти поминал денот, ниту да ми кажеш дека ти недостигам.
Нема да барам од тебе да ми се заблагодариш за сѐ што правам за тебе ниту да се грижиш за мене кога ми е душата долу и секако нема да барам да ме поддржиш во моите одлуки.
Нема да барам да ме слушаш кога имам илјада приказни даа ти раскажам. Нема да барам да направиш ништо, па дури ни да бидеш покрај мене засекогаш.
Бидејќи ако морам да те прашам, тогаш не сакам ништо повеќе.“
Фрида Кало
