Не знам како станавме толку добри во тоа да кршиме срца и да не се извинуваме за тоа.
Понекогаш чувствувам дека модерната љубов не е за мене. Понекогаш имам чувство дека мојот ум не може навистина да ги сфати игрите, мешаните сигнали, минималното внимание и тестовите што ги ставаме едни на други за да се осигураме дека ова не е само уште едно маскирано скршено срце.
Понекогаш моето срце не може да ја разбере далечината. По неверојатен прв состанок, по длабок разговор, по убава ноќ. Моето срце не работи на тој начин. Како може некој да те привлече толку близу само за да те оттурне? Како може некој да помине убаво со вас, а потоа да падне од радарот со недели?
Понекогаш не знам како стигнавме овде. Како посветеноста сега е нешто од што треба да се плашиме, како луѓето сега не се ништо друго освен алатки со кои експериментираме, колку сме станале еднократно, како едноставно се оддалечуваме без да кажеме збор затоа што не сакаме да поминеме низ кавга за соочување со луѓето. Ние не ги земаме предвид нивните чувства. Ние не се ставаме во нивна кожа. Не знам како станавме толку добри во тоа да кршиме срца и да не се извинуваме за тоа.
Но, понекогаш, се надевам дека денот кога вистинската љубов ќе ми тропне на вратата, тоа ќе биде најмоќната сила. Тоа ќе биде вид на љубов што ја издржува непостојаноста и летањето на модерната љубов. Вид на љубов што се чувствува совршена во несовршен свет. Понекогаш чувствувам дека модерната љубов не е за мене, но сигурна сум дека не сум единствената личност и сигурно ќе ја пронајдам таа стара душа, која сè уште сака да сака една личност засекогаш во болест и здравје. Некој што сака да ве држи, во свет каде што сите сакаат да си одат.
