Она што го започна формирањето на континентите на Земјата е тајна што трае од почетокот на светот, или барем откако науката е посериозно заведена во историски извори. Сега, конечно е пронајден одговорот за тоа кој е иницијатор за одвојување на суперконтинентот и заедно дојдоа кинески и американски научници.
Досегашните научни претпоставки покажаа дека во античката праисторија, пред милијарди години, постоел еден суперконтинент, кој со текот на времето се поделил на седум големи и осум помали тектонски плочи. Сепак, никој немаше одговор како се формирале тие тектонски плочи и што ја предизвикало поделбата на суперконтинентот. Научниците од Технолошкиот универзитет Далиан и Кинескиот универзитет за геологија, Универзитетот во Хонг Конг и американскиот универзитет Хемптон и Североисток, претставија решение за ова тешко научно прашање, како мантијата на Земјата започна да се дели на 15 тектонски плочи, што на крајот доведе до создавање на континенти. Во трудот објавен во научното списание Nature, тие ги презентираа своите откритија користејќи комплексни математички симулации и 3Д модели.
Според нивното истражување, надворешната обвивка на нашата планета се зацврстила додека се ладела по формирањето. Сепак, тогаш се случи ново затоплување на планетата, што предизвика термички притисоци што доведоа до пукање на наметката.
Тие пресметале дека литосферата на Земјата, надворешната мантија, може да издржи само еден километар експанзија, имајќи предвид дека дијаметарот на планетата е 6.371 километар. Идејата дека Земјата е формирана со цврста обвивка е релативно нова, а научниците ја имаа и претходно, проучувајќи карпи стари 3,5 милијарди години пронајдени во Австралија.
Новата студија на кинески и американски научници има нов пристап кон прашањето како надворешната обвивка се лади, а потоа се загрева доволно за да пукне.
„Одговорот лежи во главниот механизам на размена на топлина што можеше да се случи за време на раните денови на Земјата“, рече Александар Веб од Универзитетот во Хонг Конг, еден од авторите на студијата.
Нивните истражувања покажуваат дека во најраниот период на Земјата, вулканите играле многу важна улога во размената на топлина, носејќи топол материјал од јадрото на површината. Со текот на времето, стопените карпи што излегоа на површината се ладеа и се зацврстуваа, губејќи дел од топлината што одеше во атмосферата. Меѓутоа, со формирање на цврста школка, блескавите маси во јадрото се „заробиле“ и може сè помалку да излегуваат на површина. Поради тоа, јадрото се загреа, се шири и надворешната обвивка се распука на неколку тектонски плочи.
