Бог не знаеше што има, но неговото срце беше задоволено од она што го имаш. Срцето беше полно со љубов од која се роди почитта кон луѓето. Таткото беше татко, мајката мајка, а детето дете. Денес? Не треба да зборувате премногу, сè е познато, вели тој.

„Тие беа, потоа поминаа, па повторно дојдоа некои тешки времиња, синко!“, Ја започна својата приказна старецот, со намера да го пренесе своето животно искуство и барем да научи некому важна животна лекција.

„Колку што знам, животот отсекогаш бил тежок, но порано било полесно да се живее. Бог не знаеше што има, но неговото срце беше задоволено од она што го имаш. Срцето беше полно со љубов од која се роди почитта кон луѓето. Таткото беше татко, мајката мајка, а детето дете.

Денес? Нема потреба да зборуваме премногу, сè е познато. Се повеќе и повеќе светот се мие со свои солзи, бидејќи среќата за некои е само концепт или бајка. Ако ме прашаш, синко, долго и долго не чувствував трошка некаква радост и спокојство. Одамна не се смеев од срце, сине. Го знаете тоа, од срце.

Но, сега знам… И ме прашувате за децата? Добри се со мене, нека бидат живи и здрави! Сите тие имаат свои деца и животи. Доаѓаат кај мене и ме посетуваат колку што можат, ми даваат колку што можат. Седам овде покрај прозорецот и гледам со часови некаде, и ако ме прашате каде, не се ни познавам себеси! Но, гледам и чекам и кога ќе ги видам слатките лица на моите деца како да ме грее сонцето.

Иако, тоа ретко ми свети. Ми велат дека имаат премногу обврски и секогаш брзаат. Запомни, синко, Бог дава и луѓето користат. Сепак, тој ни даде и ни остави нешто добро, а тоа е дека сите сме деца и дека ќе бидеме и родители. Дека сме млади, утре стари. Дека сме силни денес, слаби утре.

Дека сме здрави денес, а кој знае утре? И да, ако има правда, тоа е местото каде што е! И порано бев млад и силен. И јас бев среќен и енергичен. Мајка ми и татко ми ме чекаа како што чекам сега.

Затоа, не заборавај, сине, сè се враќа! “