Навистина, денот во кој немавме време за луѓето и не беше ден. Денот во кој не се потрудивме да слушнеме, да ги ислушаме оние со кои живееме, оние што ги сакаме, на кои не им дозволивме да зборуваат, е залудно потрошен ден.
Кога на крајот од денот ќе почувствуваме потреба да кажеме некому каде сме биле, што сме сториле од утрото, ќе се случи да заклучиме дека тој ден всушност не сме живееле: дека само сме правевеле нешто што ги одредувало нашите животи.
Помладата личност раскажува како, додека возела низ градот, застанала пред пешачки премин за да пушти да поминат двајца стари луѓе. „Двајца старци“ – рече таа. Точно, со оглед на нејзината возраст, оваа одредница важи за поширок круг на луѓе, за многумина од нас. Таа ми рече дека кога видоа дека застана, се фатија за раце и така – рака под рака – отидоа по пешачкиот премин. Но, наместо да брзаат, тие оде полека – од нога до нога. Ниту тоа не беше доволно за нив; среде пешачки премин застанаа и се бакнаа. Таа сметаше дека тоа било премногу.
„Мојот крвен притисок скокна на двеста!“ – кажа таа. „Не знаев што да направам. Дури и застанав пред пешачкиот премин, им засвирив, и тие продолжија да се влечкаат како да не ги засега“.
Ја погледнав и и реков:
“Не те разбирам. Универзумот ви испратил прекрасна двојка да ви ја пренесе нивната порака, а вие им свиревте да побрзаат?!“ Бидејќи и таа не ме разбра, и реков:
„Универзумот ви кажува да забавите малку. И тој веднаш ти покажа како ќе изгледа твојот живот, ако забавиш… Тој ти покажа каков живот сака за тебе… “
Во трката со нашите обврски, трката што си ја наметнуваме, толку често трчаме покрај нашите животи. Кога на крајот од денот ќе почувствуваме потреба да кажеме некому каде сме биле, што сме сториле од утрото, ќе се случи да заклучиме дека тој ден всушност не сме живееле: дека само правевме нешто што од нас го барале нашите животи.
Да заклучиме дека ова не беше наш ден. Дека не успеавме да го споделиме со нашите на добар начин. Да заклучиме дека не би посакале таков ден на некој што го сакаме. Навистина, денот во кој немавме време за луѓето и не беше ден. Денот во кој не се потрудивме да слушнеме, да ги ислушаме оние со кои живееме, оние што ги сакаме, на кои не им дозволивме да зборуваат, е залудно потрошен ден.
