И наеднаш после толку години поминуваш покрај луѓе тотални странци, кои од љубезност ти викаат добро утро, а ти чуствуваш дека не припаѓаш тука.
Ниту после толку години тој град не станал твој, туѓи ти се луѓето, туѓи ти се местата, туѓо ти е се, бидејќи само едно место на светот се вика дом.
Сакаш да се вратиш онаму каде што си се родил и одиш, но и таму гледаш дека веќе никој не те познава или ти го заборавил името.
Ги бараш другарките со кои си играла ластик или „народна“, ама и тие заминале по подобар живот.
Велат родното место не се заборава и јас го дознав тоа можеби предоцна.
1 2
