Тука сте за себе, пред се. Луѓето што одат заедно со вас на патувањето никогаш не треба да се земаат здраво за готово, но исто така никогаш не треба да се користат за ваш емоционален труд. Бидејќи вистината е дека не е обврска на другите да не направат да се чувствуваме безбедни, да не натераат да чувствуваме дека се е добро и правилно. Додека не се чувствувате како дома во сопственото срце, никогаш нема да направите мир со светот.
Ова е затоа што постојано ќе барате работите да бидат поинакви отколку што се, постојано ќе ви требаат луѓе што ќе ги исполнат вашите сопствени очекувања од нив, постојано ќе треба да се плеткате околу вашите стравови и она кое ве предизвикува. Она што треба да го сфатите е дека домот не е идеја, не е место, тоа е начин на постоење. Тоа е начинот на кој го прифаќате вашиот живот и го направите свој.
Тоа е начин да најдете утеха во контурите на тоа што сте, а не она што еден ден би можеле да станете. Тоа е начинот на кој барате присуство во сите нешта, да сфатите дека ништо не треба да биде совршено, но се е ново искуство што го немавте порано, а можеби и никогаш нема да го имате.
Да направите дом во себе значи да знаете дека секогаш ќе бидете во ред не затоа што се ќе оди онака како што сте планирале, туку затоа што ќе се прилагодите дури и ако не е така. Да направите дом во себе значи да знаете дека секогаш ќе напредувате не затоа што нема да ви биде тешко да се откажете, туку затоа што можете да правите тешки работи.
Да направите дом во себе значи да знаете дека секогаш ќе се вратите во мир, не затоа што секогаш ќе ви биде удобно, туку затоа што сте подготвени да се чувствувате непријатно за да го добиете животот што сте го побарале.
Ние не живееме да се прикотвуваме за некого.
Не живееме да бараме безбедни простори во рамките на идејата за друг.
Тука сме да сфатиме дека ние сме извор на сопственото постоење, на се што создаваме, на се што сме.
Тука сме да се вратиме дома, а потоа да им го покажеме патот на другите кон себе.
