Полека учам како да живеам со скршените парчиња се додека ги поправам, како да ги полирам за да можат повторно да блеснат и како да ги израмнам пред да повредат некој друг.
Полека учам како да ги прифатам моите скршени парчиња. Полека учам како да склучам мир со деловите од мене што сè уште ги достигнуваат. Моите соништа од детството кои никогаш не се остварија, семејната слика што никогаш не оживеа, сите луѓе кои ме разочараа, моите проблеми со довербата, моите стравови и сите работи за кои толку се трудев, но никогаш не требаше да бидат мои. Полека учам како да бидам трпелив со себеси додека лекувам од сè што ме скршило. Учам дека заздравувањето навистина не завршува и понекогаш ќе мора да лекувам одредени работи одново и одново. Раните што повторно крварат, зборовите што ги поттикнуваат сите заробени емоции и потсетниците што донесуваат несреќни спомени и трагедии. Полека учам како да прифатам дека сè уште не сум излекуван целосно. Дека може ќе ми треба малку време да бидам таму каде што треба и ќе потрае некое време додека да го најдам своето среќно место.
Полека учам како да живеам со скршените парчиња се додека ги поправам, како да ги полирам за да можат повторно да блеснат и како да ги израмнам пред да повредат некој друг. Полека учам како да се држам настрана од луѓето што газат по моите скршени парчиња. Луѓе кои не го извлекуваат најдоброто од мене. Луѓе кои ослободуваат тврдоглави и одбранбени делови од мене. Полека учам како да се држам настрана од луѓето за кои не чувствувам смиреност. Луѓето кои го нарушуваат мојот внатрешен мир. Полека учам како да живеам со моите скршени парчиња затоа што никогаш нема да бидам потполно скршен и токму тие скршени парчиња ме научија да бидам цврст и издржлив. Токму тие скршени парчиња ме научија да бидам сам и да се лекувам, а тие скршени парчиња ме натераа да се борам за тоа што сакам да бидам. Тие скршени парчиња ми покажаа кој е подготвен да чекори со мене до самиот крај и кој да биде оставен на најблискиот излез.
