Поголемиот дел од животот ми помина обидувајќи се да се смалам себеси. Обидувајќи се да станам помала. Потивка. Помалку чувствителна. Помалку своеволна. Помалку желна, помалку јас. Не сакав да бидам ничиј товар. Не сакав да бидам премногу или да ги оттурнувам луѓето. Сакав да им се допаднам на луѓето. Сакав да се грижат и да ме ценат. Сакав да бидам посакувана.
Така, со години се жртвував за да ги направам другите луѓе среќни. И со години страдав. Но, уморна сум од страдање и завршив со смалувањето. Не е моја работа да го сменам тоа што сум за да станам туѓа идеја за вредно човечко суштество. Јас сум вредна. Не затоа што другите луѓе мислат дека сум, туку затоа што постојам; затоа сум важна. Моите мисли се важни. Моите чувства се важни. Мојот глас е важен.
И со или без ничија дозвола или одобрување, ќе продолжам да бидам тоа што сум и ќе ја зборувам мојата вистина. Дури и ако тоа ги налути луѓето. Дури и ако тоа ги прави да се чувствуваат непријатно. Дури и ако одлучат да заминат. Одбивам да се смалам. Избирам да заземам простор. Избирам да ги почитувам моите чувства. Избирам да си дадам дозвола да ги исполнам моите потреби. Јас избирам грижата за себе да биде приоритет. Јас се избирам себеси.
