Некои работи едноставно веќе не можат да се поправат. Или се или не се. Тоа е како со огледало, го кршиш, го лепиш, но пукнатините се уште се гледаат.
Понекогаш пукнатините се мали и безначајни, а понекогаш се толку големи што огледалото едноставно повеќе не може да се поправи. Сепак, ќе продолжиме да го поправаме.
Тоа огледало го лепиме секој ден, трудејќи се и трудејќи се, не сакаме да го пуштиме, заглавени сме само за тоа огледало. Се поврзавме и не сакаме без него, мора да биде само тоа или ништо.
Ја гледате поентата?
Сè има рок на траење, велат тие. Така е и со некои врски. Рокот истече, веќе се расипаа. Овде не можеме многу да направиме, дадовме се. Се ставаме во нив и гледаме дека не оди. Ги поправаме гнилите врски, бракови, пријателства. Постојано се обидува да ги одржи во живот. Тогаш зошто едноставно не се пуштиме? Зошто да не земеме лекција и да продолжиме понатаму?
Кога нешто е готово, тоа е готово. Нема враќање.
Сега погледнете ги нашите ставови, како другите се однесуваа со нас и како ние се однесувавме со тие луѓе?
Што можеме да научиме од тоа искуство, што сакаме да бидеме во следната врска?
Какви односи сакаме воопшто? Зошто треба да го закрпиме старото наместо да дозволиме новото да не најде?
На кој дел од нас му треба исцелување за да не им се вратиме?
