Еден ден ќе сфатите дека одвојувањето од светот и луѓето не е толку лоша работа. Ништо нема да пропадне без тебе, и нема да изгубиш ништо. Покрај тоа, ќе се преродиш. Ќе видиш колку убавина има во тоа кога не треба да се докажувате никому и да се оправдувате.
Кога можете да слушате песна што ја слушате, и да го пите кафето што го пиете. И кога е доволно за мирен живот да имате една или две души кои ве разбираат и кои вие ги разбирате.
Има едно вистинско време за секого. Во моментот кога ќе останете сами и ќе почнете да размислувате за вашиот живот. Кога ќе сфатите колку време сте потрошиле. На луѓе кои не знаеја да го ценат. Работи што немаа никаква смисла. Настани од кои не добивте ништо.
И ако може да ги врати работите назад, би направиле само една работа поинаку. Би поминале малку повеќе време со себе. Во тишина. Поблиску до твојата душа. Поблиску до себеси. Можеби тогаш се би било поинаку.
