Еден ден, разбојници киднапирале петгодишно момче и го запалиле селото во кое живеел. Кога таткото се вратил, го видел крематориумот и му се чинело дека јагленосаното дете е неговиот син. Плачејќи и влечејќи ја косата, тој го запалил телото на детето, ја собрал пепелта во една вреќа и ја носел со себе цело време.
Меѓутоа, еден ден, неговиот вистински син избегал од разбојниците и се вратил дома. Тој тропнал на вратата на неговиот татко. Таткото, кој сè уште плачел и со себе носел вреќа пепел, прашал: Кој е таму?
– Тато, тоа сум јас, твојот син. Отвори ја вратата.
Таткото помислил дека некое опседнато момче се шегува со него. Му викал да си замине и продолжил да плаче. Момчето постојано тропало, но неговиот татко не ја отворил вратата. По некое време момчето си заминало. Таткото и синот никогаш повеќе не се виделе.
Ако сметате дека нешто е вистина, ако премногу се држите до тоа, кога самата вистина ќе дојде на вашата врата, нема да и ја отворите.
