Еднаш еден човек отишол во берберница да се потстрижи и да ја скрати брадата. Откако берберот започнал да ја работи својата работа, тие почнале да разговараат за многу работи и разни теми. Кога во еден момент ја допреа темата Бог, берберот рекол: „Не верувам дека Бог постои“.
„Зошто го велиш тоа?“, прашал човекот.
„Па, само треба да излезете на улица за да сфатите дека Бог не постои. Кажи ми, ако Бог постои, зошто има толку многу болни луѓе? Зошто има напуштени деца? Ако Бог постоеше, немаше да има страдање и болка. Не можам да замислам милостив Бог да ги дозволи сите овие работи “.
Човекот размислил за момент, но не одговорил, бидејќи не сакал да започне дискусија. Кога берберот ја завршил својата работа, човекот ја напуштил продавницата. Веднаш откако излегол од берберницата, на улица видел човек со долга, леплива, валкана коса и долга неуредна брада. Изгледал валкано и запоставено. Човекот се свртел и се врати во берберницата и му рекол на берберот: „Знаеш што? Јас не верувам дека постојат бербери“.
„Како можеш да го кажеш тоа?“ – изненадено прашал берберот. „Тука сум и сум бербер. Сега работев на тебе!“
„Не!“, извикал човекот. „Бербери не постојат, бидејќи ако тие постоеја, луѓето со долга коса и неуредна брада, како овој човек надвор, немаше да одат по улицата.“
„Ах, но има бербери! Сепак, тоа е она што се случува кога луѓето не доаѓаат кај мене“.
„Да, тоа го рековте многу добро!“ – рекол човекот со насмевка и продолжил по својот пат.
