Секое утро има по една убава и една не толку убава работа. Телото се одморило. Неколку часовниот сон го направи целиот тој замор од претходниот ден да исчезне. И се е повторно како ново. И започнува одново. Но, што е со душата? Каде е таа во целата таа приказна? Зошто не е одморена? Едноставно, таа е уморна од многу повеќе работи. Од предизвиците на животот, од луѓе кои се тешки за себе, а камоли за другите. Душата е уморна од безброј обиди да им докаже на другите, некохерентни изговори, неостварени соништа и лажни надежи.
Тој е уморна душа од љубов која не е возвратена, од доверба што е уништена, од страв од иднината, која не знае што носи. Уморна од страв, сомнеж и несигурност. Малку од се. Душата е уморна од секогаш да ги повторува истите сценарија, секогаш да ги слуша истите приказни, секогаш да ги добива истите повреди. И ништо не се менува. Колку би било убаво да се одмори душата. Како и телото. Заборавете на сите лоши работи. И започнете од почеток. Како сосема нова личност. Можно е.
