Не е толку страшно што понекогаш сме само минувачи кои поминуваат низ туѓи животи, најлошо е кога ќе си заминеме од животот, кога ќе го ставиме клучот за среќата во туѓ џеб, кога ќе заборавиме пријатели кои направиле се за нас и не ни е грижа дали ќе го напуштат нашиот живот или ќе останат во него.
Не е толку страшно што понекогаш сме само минувачи кои поминуваат низ туѓи животи, најлошо е кога стануваме минувачи преку сопствениот живот. Кога веќе не знаеме што не држи таму, кога не ни е грижа кој е во нашите животи и кога веќе немаме време за оние работи кои некогаш ни ги исполнуваа срцата само затоа што другите ни рекоа дека не е „ин“ и ние се слушаат и почнале да прават некои други работи.
Не е толку страшно што понекогаш сме само минувачи кои поминуваат низ туѓи животи, најлошо е кога ќе си заминеме од животот, кога ќе го ставиме клучот за среќата во туѓ џеб, кога ќе заборавиме пријатели кои направиле се за нас и не ни е грижа дали ќе го напуштат нашиот живот или ќе останат во него. Најлошо е кога ќе застанеме пред некоја затворена врата мислејќи дека ќе се отвори само затоа што е таму, а потоа стоиме и стоиме.
Најлошо е кога ќе почнеме да велиме „Морам да го направам ова, морам да го направам тоа“ и на крајот не правиш ништо поради тоа, затоа што ти е доста од сите овие „мора“ кои не водат никаде. Најлошо е кога мислиш дека бурите во тебе никогаш нема да престанат па се откажуваш од своите цели, се откажуваш од насмевката на твоето лице, малите нешта кои го прават животот поубав со оправдување дека и онака ништо не постигнуваш со нив, добиваш никаде.
Не дозволувајте да станете најголемиот странец за себе. Најдете моменти кога ќе се оддалечите од сето она што овој свет го нуди и погледнете што е во вас. Дали сè уште постои тој оган што ве тера да го започнувате секој нов ден со ентузијазам? Дали има некоја друга голема причина зошто се исплати да се помине низ сето ова што е тешко? Не се откажувајте без да ги исцрпите сите можности во вас. Верувајте дека ги има бесконечен број. Дали тоа ти кажува нешто?
