Што сме подготвени да направиме од нашите животи само за да им угодиме на другите? Кои отстапки сме подготвени да ги прифатиме само за да останеме во центарот на вниманието? Колку сме подготвени да ги погазиме нашите принципи и верувања само за да се чувствуваме дел од заедницата за момент за кој навистина не се грижиме?
Но, сето тоа има свои последици, последици да не бидеме наши, последици да не бидеме сигурни во нашите цели и да не знаеме што е веќе значењето на нашите животи. И сè започнува на ист начин – со преправање дека сме нешто што не сме. Се прашуваме колку можеме да бидеме очајни да ставиме маска на лицето и да ги смениме правилата на игра во разговор со луѓе што мислиме дека ги сакаме и кои не сакаат? И тогаш прифаќаме сè, се согласуваме на сè, како очајни луѓе на кои не им е приоритет сопствениот живот и среќата во него, туку потребата да не бидат исфрлени од трката што всушност е само во нашата глава. Подобро ништо отколку сешто.
Но, тоа ниво на размислување не е лесно да се достигне, па дури и кога ќе стигнеме таму, брзо испаѓаме од тоа. Покрај тоа, за да бидеме во таа игра на општеството, подготвени сме да го подигнеме прагот на болка што ја трпиме, подготвени сме да ги надминеме сите бариери на страв, освен една: стравот да не бидеме прифатени. Но, треба да се учи од сопствените грешки и да престане да се држи до минатото што веќе нема смисла и што веќе истекло.
Одлучете да прифатите одбивања затоа што само на овој начин можете да кажете „не“ на сè што навистина не ве исполнува во животот. Запомнете ги оние мали моменти во кои уживавте со себеси, без некој да ви ја наполни главата со тоа што треба да правите, а што не. Не ги спуштајте своите критериуми ако другите ги спуштаат. За секој, неговата летва ја одредува неговата иднина. Вистинското искуство со животната авантура започнува кога ќе си речете на себе си и на другите: Подобро ништо отколку сешто!
