Како би било да припаѓаш на општество во кое човекот се почитува? Општество во кое кога другите ќе ја видат твојата болка, ќе седнат до тебе. Ќе ти го прегрнат телото со рацете и ќе ја потпрат главата на рамото велејќи „Јас сум тука“. Тие нема да го гледаат часовникот, нема да ги префрлат вашите лоши одлуки од минатото, туку само ќе бидат покрај вас и ќе ве слушаат и ќе ви ги избришат солзите со рацете, ќе ги превијат твоите рани. Како би било кога ќе почувствувате дека некому му значите. Дека некој ве почитува без разлика кој си бил или што си правел.
Како би било да припаѓате на општество од кое не мора да се криете кога плачете затоа што се плашите дека ќе ве повреди уште повеќе? Таков свет нема да најдете. Никаде на оваа земја. Но, можете да создадете свој мал свет од неколку луѓе. На кои им верувате и кои ви веруваат вас. Кои можете да ги наречете пријатели и можете да ги повикате ги кога ви требаат. И секогаш ќе го слушате тој прекрасен глас од другата страна. Збор кој допира до срцето. И ќе почувствувајте дека животот има смисла. Колку и да изгледаат тешки работите, сè може повторно да биде убаво.
